Knaldrang

In de nieuwsbrief die ik van Unizo kreeg, en tevens in een nieuwsitem van Securex op LinkedIn, staat te lezen dat zowel bij werknemers als bij ondernemers het niet goed gaat met de gemiddelde lichamelijke en geestelijke gezondheid, te veel stress en vermoeidheid, en dat langdurig absenteïsme in de lift zit. Inzetten op preventie is dus bittere noodzaak.

Hoewel Unizo/Liantis er enigszins ludiek mee uitpakt met hun ‘mok’actie, is dat voor mij de vinger op de pijnlijke wond: 🆆🅾🆁🅺 🅷🅰🆁🅳, 🅿🅻🅰🆈 🅷🅰🆁🅳(🅴🆁)

🧐Is dat wel zo een goed motto?

Indien het staat voor: hard werken, vele uren kloppen, en nadien gaan feesten gelijk de beesten, of uitzinnig gaan sporten om alle stress eraf te schudden,… dan is toch de balans ver zoek.

Lichaam en geest hebben nood aan R̼U̼S̼T̼.

Als ik aan mijn klanten vraag wat ze doen om tot rust te komen, krijg ik heel vaak ofwel “𝑒𝑢ℎℎℎℎℎℎℎ” als antwoord, ofwel “𝘪𝘬 𝘬𝘢𝘯 𝘵𝘰𝘤𝘩 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘯𝘪𝘦𝘵𝘴 𝘥𝘰𝘦𝘯?!?”, ofwel “𝘪𝘬 𝘩𝘦𝘣 𝘨𝘦𝘦𝘯 𝘵𝘪𝘫𝘥/𝘪𝘬 𝘬𝘢𝘯 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘵𝘰𝘵 𝘳𝘶𝘴𝘵 𝘬𝘰𝘮𝘦𝘯”

Oeps. Zou daar niet het schoentje knellen?
Onze maatschappij is zeer jachtig, we worden overdonderd met news en fake news zodat we het noorden kwijt zijn, en alles is heel doel-gericht. ACTIE ACTIE ACTIE.

𝗣𝗿𝗲𝘀𝘁𝗮𝘁𝗶𝗲𝗱𝗿𝗮𝗻𝗴 + 𝗸𝗻𝗮𝗹𝗱𝗿𝗮𝗻𝗴? 𝗗𝗮𝗻 𝗶𝘀 𝗵𝗲𝘁 𝗯𝗼𝗲𝗺.💥💥💥
Geen wonder dat lichaam en geest oververhit of uitgeblust geraken…

Pas wanneer er terug balans is tussen DOEN en ZIJN, tussen ACTIE en RUST, kan iedereen terug ontspannen ademhalen.

En ik kan je daarbij helpen 🤩
Intussen wens ik je een rustige 1e mei toe 🏖

• gezondheid

Blijf lezen...

De weg naar vrijheid

Ik vraag het me af. Wat betekent het woord “vrijheid” eigenlijk?
Blijkbaar is het plots een hot topic geworden, een volledig gecommercialiseerd product.

Klopt het als ik het woord vrijheid invul als volgt, volgens hetgeen ik hoor en zie gebeuren:

Vrijheid is:
= kunnen reizen
= kunnen op cafe en restaurant gaan
= kunnen gaan shoppen
= kunnen sporten, individueel of in groep
= kunnen gaan en staan waar je wil
= kunnen samenkomen met familie en vrienden
= kunnen naar theater, musea, concerten gaan
= uw goesting doen

Klopt het dan dat je vrij bent, wanneer er voorwaarden gesteld worden om deze dingen te kunnen doen? Klopt het dat je vrij bent als iemand zegt dat je pas op cafe kan gaan, als je eerst aan een voorwaarde voldaan hebt, of je mag het vergeten?

Hoeveel waarde hecht je aan echte vrijheid?
Zou je er je leven voor geven?
In rangorde van belangrijkheid: waar plaats je “vrijheid” ten opzichte van “gezondheid”?
Wat is voor jou het belangrijkste, al dan niet koopbaar?
Is gezondheid ondergeschikt aan vrijheid, of toch niet?
Als je een lijstje zou maken van wat er absoluut de grootste top prioriteit heeft in je leven, wat zou dat zijn?

Wat wensen mensen elkaar bij een nieuw jaar? Een goede gezondheid? Veel vrijheid?

Gezondheid mis je pas wanneer je het kwijt bent. Dat geldt ook voor vrijheid en veel andere zaken.
Als je je concert ticketje verloren bent, koop je gewoon een nieuw.
Maar is vrijheid te koop? Is gezondheid te koop?

Spijt komt altijd te laat. Bezint eer ge begint.

Denk dus even na over het vraagstuk: tegen welke prijs verkoop je je vrijheid?
Tegen die van je gezondheid of de gezondheid van je dierbaren, je kinderen, kleinkinderen?

Dit vraagstuk plaats ik in het grotere kader van onwetendheid. Onwetendheid over wie de waarheid spreekt. Onwetendheid over de gevolgen van mogelijk schadelijke producten. Mocht je een glas vloeistof voor je neus krijgen, waarvan je niet weet of het je gezondheid schaadt, zou je het opdrinken? zelfs als er maar 2 personen bij je zijn, waarvan de éne zegt dat het volkomen veilig is, en de andere persoon je zegt dat het niet voldoende onderzocht is en zeer waarschijnlijk bijwerkingen geeft. Zou je drinken? Hoe makkelijk beïnvloedbaar ben je wanneer het gaat over jouw eigen gezondheid?

Iedere arts legt een belofte af: in de eerste plaats de gezondheid van de patiënt geen schade toebrengen (“primum non nocere”). In de tweede plaats, bij twijfel niet handelen. Dus niets doen.
Zouden dat geen goede beloften zijn voor iedereen? En te wachten met handelen tot de twijfel ongegrond blijkt? Maar wachten is moeilijk, in deze jachtige maatschappij met lonkende reisbestemmingen, heerlijke frisse pinten aan de toog, rijkelijke maaltijden en massa’s vertier.

Geduld is een schoon deugd. En in deze context redt ze misschien levens. Zeker van kinderen tussen 5-11 jaar. Op 100.000 kinderen zijn er 8 die stierven aan de ziekte. Is het nodig om 100.000 gezonde kinderen zonder problemen iets toe te dienen om er mogelijks 8 te redden? Meer nog, op diezelfde 100.000 kinderen komen er 100 op spoed terecht en 20 in het ziekenhuis als nevenwerking op de spuit. Dus de remedie is slechter dan de ziekte… Primum non nocere?

Vrijheid of gezondheid? U kiest.

• gezondheid

Blijf lezen...

Reflecties op muziek

Reflecties op muziek

Het regent. Ik overdenk mijn afgelopen week. Trainingsweek Mindfulness-voor hulpverleners. Er is een hoop gebeurd. Met mij.

Zo een opleidingsweek zou je kunnen stellen als intensief, qua cognitieve uitdagingen, maar evenzeer als hard werken aan jezelf, veel voelen, ervaren, doorleven. Soms tot op het bot, dat het weer even pijn doet. Maar je weet dat je in een veilige omgeving bent, en dat emoties toegelaten zijn. Dat stelt gerust en heelt al een heel pak. Je komt er anders buiten dan dat je eraan begonnen bent. Dat is een absolute zekerheid. Dat heb ik trouwens nu al 3 keer ervaren. Afgelopen jaren volgde ik immers de cursus Mindfulness en de cursus Heartfulness als deelnemer. Nu kwam er het luikje als hulpverlener bij, maar net zo goed zat ik ook weer als deelnemer in de groep. En het transformeert. Bij mij. Bij iedereen. Prachtig iedereen op zijn manier te zien evolueren, te zien openbloeien beetje bij beetje.

Terwijl ik wat te drinken ga halen, zie ik mijn piano staan. Ik ‘zie’ ineens opnieuw mijn piano staan. Ze staat daar al altijd. Maar sinds mijn burn-out heb ik er niet meer op gespeeld.

Onwennig neem ik plaats op de kruk. Ik open de klep. De hoeveelheid stof aan de binnenkant valt me op. Ik haal een stofdoek en poets het schoon. Alsof ik met een propere lei wil starten. Het stof van het verleden mag weg.

Ik kijk naar de toetsen. Waar zal ik beginnen? Hòe zal ik beginnen? Ik had deze ochtend in mijn halfslaap 1 noot gehoord, alsof iemand beneden 1 toon aansloeg. Maar er was niemand. Ik besluit de noot te zoeken. Aarzelend sla ik hier en daar 1 noot aan. Nee, het was hoger; of nee, het was toch iets lager. Het blijkt een gewone Fa te zijn. En ik probeer die fa te combineren met andere noten.

De toon is gezet, letterlijk en figuurlijk. Ik dacht meteen terug aan een stukje dat ik vroeger regelmatig speelde. Hoe begon dat ook alweer? Ik probeer en probeer. Maar ik vind de beginnoot niet meer terug. Mijn nieuwsgierigheid en vastberadenheid zijn groot, en ik zoek de partituur op in mijn schuiven. Oh, het was een Do!

De aanhef komt er schoorvoetend uit. Maar dan alsof mijn handen een eigen leven beginnen te leiden, dansen ze de toetsen af; stukken en brokken van de melodie stromen uit mijn lijf de living in. Ik krijg kippenvel. Dit doet me wat. Alsof ik een oude geliefde terug in de ogen kijk. Lief en leed hebben we gedeeld. De aangename muzikale momenten in de muziekschool, de optredens, de lessen, de lachbuien, maar ook de examens, de stress, het perfectionisme, het mòeten, … Het raast ineens als een TGV allemaal door mijn hoofd, alsof ik ergens op een knopje van mijn onderbewuste heb gedrukt. Emoties komen naar boven, geschakeerd tussen blijheid, vreugde, verdriet en frustratie. En veel ‘moeten, moeten, moeten’… Dat wordt me wel heel erg duidelijk. Het moeten heeft me al die jaren in een wurggreep gehouden en elke vorm van (levens)vreugde gesaboteerd.

Ze hadden het gezien, mijn medecursisten. Halverwege de week bleek de uitdrukking op mijn gezicht anders te staan. Opener. Stralender. Vrouwelijker zowaar. Het was de dag waarop ik mijn innerlijke controle bewust los liet. Ik ‘moet’ deze cursus niet volgen; ik heb me ingeschreven om mezelf verdieping te gunnen. En wil mijn lijf niet helemaal mee gelijk ik het zou willen, dan nog is het de moeite waard. Oefenen in grenzen kennen en respecteren. Ook die pijn of ongemak ‘moet’ niet weg. Ze is er nu. Ze is nu deel van mij. Ernaar kijken en mild zijn.

Ondertussen vliegen mijn vingers nog steeds over de toetsen. Soms te rap, bemerk ik me. Maar dat was het ritme van toen. Nu voel ik dat het trager mag. Doorleefder. Nu en dan stokken mijn vingers. De coördinatie tussen linker-en rechterhand lukt soms niet meer. Maar ik oordeel niet. Niet meer. Ok, even hernemen. Waar was ik? Het is alsof mijn piano mij de weg wijst, via mijn handen.

Toen ik 9 jaar geleden uit mijn appartement in Lochristi verhuisde, was de piano het laatste stuk dat de woning verliet, via de verhuisladder, 3 verdiepingen hoog naar beneden. In de leegte van de living zag ik mijn piano de diepte ingaan. “Daar ga ik. Daar gaat mijn ziel” dacht ik. Ik huilde. Kon ik toen ècht niet bedenken dat werkelijk de jaren nadien ik echt de dieperik in zou gaan.

Ook deze herinnering en de bijhorende emotie komt nu naar boven. De piano en ik, we zijn verbonden. We zijn als het ware 1 ziel.

Ik heb je terug gevonden.

De tranen wellen even op, maar het is ok. Maak ik terug connectie? met mijn ziel? met mijn bezieling?

Het gaat moeizaam, mijn vingers worden moe, niet meer gewoon deze bewegingen te maken. Ik rust even uit. Bekomen van wat er nu allemaal door me heen gegaan is. Gedachten, emoties, het lichaam, muziek, alles is trilling. De frequenties van de snaren hebben me beroerd, mijn gevoelige snaar is geraakt. Oude patronen trillen los, harmonieuze en minder harmonieuze klanken vullen de living, vullen het leven. Zo gaat het nu eenmaal.

Ik haal even diep adem, en voel een golf van dankbaarheid over me heen komen. Dankbaar voor de muziek, die terug is van weg geweest. Voor haar helende en zuiverende kracht. Voor die cursus. Voor de mede-cursisten. Voor de begeleidster. Voor het leven.

Oja, het stukje heet “Struggle for pleasure” van Wim Mertens. Toepasselijker kan het niet.

• kracht
• mindfulness
• energie
• balans

Blijf lezen...

Pinkstermaandag

Wat doet een mens op een grijze, miezerige vrije dag?

Terrasje doen is niet echt een optie. Binnen zitten. Alweer. Al zolang.

Persoonlijk heb ik daar geen probleem mee. Corona deed me inzien dat ik best wel een introvert type ben, hoewel ik van mezelf altijd dacht dat ik extravert was, graag in de leute tussen de meute. Ongetwijfeld ben ik beide. Yin & Yang, weet je wel 😉

Meestromen met wat er zich nu aandient. Nu is het tijd om binnen te zitten? ok, we zitten binnen. Binnenkort tijd om uitbundig naar buiten te gaan en met veel mensen samen te zijn? Ok, so be it. ‘Go with the flow’ gelijk ze zeggen. Of met een andere moderne term: ‘mindful’ zijn. Meebewegen. Niet tegenstribbelen, want dat kost energie. Bàkken energie. Verloren. Niet ingezet voor iets positiefs.

Natuurlijk heb je voorkeur voor een bepaalde staat van ‘zijn’. Ofwel ben je eerder stil en teruggetrokken, ofwel ben je eerder uitgelaten en druk. Het zou echter jammer zijn je teveel te identificeren met maar alleen die kant. Ook een stil persoon heeft momenten van total excitement, even lekker dansen en springen en uit de bol gaan. Ook een druk persoon heeft zin in momenten van rust en stilte. Dàt herkennen, doet deugd! Dat is een vorm van dualiteit waar ik het in vorige post over had. Iedere sloddervos is ergens ook een pietje precies en andersom. Iedere leugenaar vertelt al eens waarheid, en ieder eerlijk persoon vertelt al eens een leugentje.

Wanneer dat voor je knelt, dat besef, dat je best ook ‘die andere kant’ in je hebt, en je probeert hardnekkig die andere kant dicht te stoppen of niet toe te laten, of niet te willen/durven zien, dan snij je een wezenlijk stuk van jezelf af. Amputatie. Auch. Want we willen toch allemaal zo voorbeeldig zijn.

En zo vergaloppeer je algauw in “ik mag geen fouten maken”, “ik moet perfect zijn”….

Iedere maatschappij die op het punt van ‘perfectie’ stond, ging ten onder. Denk maar aan die oude culturen (Maya’s, Inca’s, Russische Tsaren, Egypte, Grieks en Romeins,…).

Wanneer alles maar in 1 richting beweegt, zonder rekening te houden met de andere richting, dan wordt het spanningsveld zò groot, dat de boel ontploft. Zo simpel is het. De kruik gaat zo lang te water tot ze breekt. Ik spreek uit ervaring. Wanneer je decennia lang aanslag pleegt op de energie van je lichaam, om gelijk welke reden, positief of negatief, dan trekt het lichaam er vroeg of laat de stekker uit. Gedaan. Ga jij maar in burn-out. Das beter. De balans herstellen. Decennia lang alleen op adrenaline leven, is geen haalbare kaart op lange termijn. Het leven is niet alleen “actie” (Yang). Het leven is ook “rust” (Yin). Er is aan een slinger een beweging en een tegenbeweging. Actie en reactie.

Wat ik in de wereld rond mij nu zie gebeuren, is een worsteling met die slinger. Alles moest rap rap rap, veel geld verdienen, tot het uiterste gaan, alles sneller en beter, actie… tot de kruik barst. Die kruik zit vol corona. Is dat erg? Nee. Het is tijd om de balans op te maken. Ieder voor zich. De wereld ligt in burn-out. De balans zal zich herstellen. Want zo zit het leven in elkaar. Het leven kan niet anders. Het leven bestaat uit zowel Yin als Yang.

En voor mij is dat hoopvol. Iedereen die zich aangesproken voelt, begint na te denken. Mmm, was dit het leven dat ik wilde? dat bij mij past? ooo, zoveel vrije tijd ineens. Tijd om niets te ‘moeten’. Tijd om gewoon te zijn. En te ontdekken. Wie ben ik? Waar sta ik voor? Hoe geef ik dat vorm?

En daar is een Pinkstermaandag gewoon het excellente moment voor. Laat de kracht van de ‘heilige Geest’, je eigen begeestering, je eigen bezieling, maar vorm krijgen. Niets hoeft, je mag. Op jouw unieke manier. Zowel Yin als Yang. Zo gaat jouw energie niet verloren, integendeel, ze wordt ingezet voor iets nieuws.

• kracht
• energie
• balans

Blijf lezen...

Hoe groter de duisternis, hoe sterker het licht

Allerzielen

Het is grijs, motregen, winderig
Een prima weertje om in een druilbui te geraken

Het huidige klimaat- niet alleen het weer
of het klimaat van de planeet-,
maar alles wat me omringt,
draagt daar bijzonder goed toe bij.

Druilerig

en dan loop ik met een pot bloemen
naar hetgeen me rest
van wie ik graag zag

alleen de kleur van de bloemen
lijkt kleur te geven aan de dag

Iets in me weet
dat duister gevoed wordt
met meer duister

Hier geef ik niet aan toe

In duisternis wil ik niet leven
dat is een bewuste keuze

hoe groter het duister, hoe sterker het licht

dàt wil ik

Licht creëert méér licht
en als surplus
heft het ook de duisternis op

2 vliegen in 1 klap

Hoe meer licht, hoe lichter het zal zijn
om dragen,
om door te komen,
om vol te houden,
om te blijven vertrouwen

Licht, dat wil ik
dat bèn ik

ik met mijn kleurige pot bloemen
een lichtpuntje in deze duisternis

en ik ben niet alleen

• kracht
• balans

Blijf lezen...